A.R.T.E. project: Involving the business

Tijdens ons laatste bezoek in maart 2020 aan ons projectgebied in India hebben we uitgebreid met een aantal granietbedrijven gesproken. Natuurlijk is prioriteit nummer 1 dat de kinderen educatie krijgen en kans hebben op een betere toekomst. Hierbij betrekken we de granietindustrie in ons gebied. Eind januari 2020 is hier een hele belangrijke stap in gezet. De lokale NGO MV Foundation heeft maandenlang geprobeerd een gesprek aan te gaan met de eigenaar van de lokale ‘mijnvereniging’, waarbij alle eigenaren van de mijnen en fabrieken zijn aangesloten. Eind januari vond deze bijeenkomst plaats. Ook de ambtenaar, welke verantwoordelijk is voor onderwijs, was aanwezig. Dit is voor bedrijven in Nederland heel normaal, maar in India totaal niet.

Het belangrijkste punt dat werd besproken is dat er geen kinderen t/m 18 jaar in groeves en processingunits mogen werken. Dit is bij de Indiase wet al verboden maar wordt niet tot nauwelijks gehandhaafd. Vaak worden er migrantenjongeren uit de armere staten van India geworven om te werken in de mijnen. De jongeren zijn soms nog geen 18 jaar. Door dit gezamenlijk af te spreken, maar ook door elkaar hier op aan te spreken zetten we een belangrijke stap. Aan de rand van de groeves plaatsen de bedrijven borden dat zij onze Child Labour Free Zone ondersteunen en dit ook openlijk uitdragen. Hiermee nemen de bedrijven verantwoordelijkheid en geven ze een signaal af voor hun collega`s en omgeving. Dit is een nieuwe stap in de sociale controle en mentaliteitsverandering.

Een andere belangrijke stap is dat we een training van arbeiders mochten bijwonen. Tijdens deze training, over gezondheid en veiligheid, werd uitleg gegeven over persoonlijke beschermingsmiddelen en hoe deze gebruikt moeten worden. Erg belangrijk, omdat er risico`s zijn op het gebied van stof, geluid en veiligheid. Hier hebben we nog een lange weg in te gaan. Het bleek namelijk dat de personeelsleden die de training aan het volgen waren al lang in dienst waren (sommige al enkele jaren). Ondanks dat ze de beschermingsmiddelen wel hebben gekregen van de werkgever (wat niet altijd gebeurt), weten ze niet hoe en waarom ze dit moeten gebruiken. Ook is er te weinig toezicht in de groeves op de naleving, wat erkend wordt door de groeve managers die we hebben gesproken. Het resultaat is dat de enige bescherming van veel medewerkers een lange sjaal tegen het stof en slippers zijn. Dit brengt natuurlijk risicovolle situaties met zich mee. Door op de juiste manier met groeve eigenaren en processing units te communiceren willen we ons steentje bijdragen en zorgen dat de medewerkers een veilige werkomgeving krijgen. Hierbij moeten ze zelf natuurlijk ook verantwoordelijkheid nemen door beschermingsmiddelen te dragen

Anders dan in Nederland krijgt een medewerker geen vergoeding bij ziekte of ongeval. Dit laat dus zien wat het belang is van een veilige werkomgeving.